در وبلاگ یکی از دوستان که مدیر پارسی بلاگ بعنوان منتخب گذاشته بودند با عنوانی برخوردم که موجب نگرانی ام شد: عزل خداحافظی! در ابتدا تصورم این بود که این دوست خوب ظاهراً قصد سفر به خانه خدا را دارد و به همین خاطر حلالیت می طلبه...خواستم ادامه مطلب را نخوانم و در کامنت او بنویسم التماس دعا نائب الزیاره ما هم باشید. ولی وقتی ادامه مطلب را دیدم قدری نگران شدم. ( تا مدت نامعلومی این آخرین پست وبلاگه. ما هم رفتیم. مثل خیلی‌های دیگه. از همه‌ی خداحافظی‌هایی که دیدم، این خداحافظی را بیشتر از همه پسندیدم. به قول بنده خدایی «به این نصیحت‌ها که میگن: اینجا عرصه‌ی نبرد جامعه‌ی امروزه گوش ندین. قلب آدم از هر کسی با آدم روراست‌تره. ... دیگه منو و شمایی که سالهاست این محیط مجازی رو تجربه می‌کنیم می‌دونیم هیچی برای روحمون نداره.») البته قصد ندارم همه اظهارات وی را رد و یا حتی نقد کنم.

اما آنچه این دوست خوب برای «رفتن»بیان داشتند شاید حداقل این حقیر را قانع نکرده باشه.واقعاً کسانی که دوستدار شهیدان هستند و کسانیکه عشق حفظ ارزش ها را دارند اگر در محیط هایی مثل اینترنت و وبلاگ نباشند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا بلاگر «ارمیا» می داند همان ذکر حسین حسین او بجای آهنگ های آنچنانی، دفاع از ارزش ها و هویت مذهبی ماست؟ براستی اگر طلایه داران علم و معرفت چنین رسانه هایی را ازدست بدهندوقتی نسل جدید برای موضوع انشاء خود واژه شهید را جستجو می کند چه کسی باید به آنها اطلاعات بدهد؟آیا پاسخ ما به شیوع فساد و ابتذال در اینترنت باید رها کردن آن باشد؟! پس آمران به معروف و ناهیان از منکر باید در کجا به تکلیف خود عمل کنند؟
یادم نمی رود در دولت گذشته وقتی همه سایت های مبتذل باز بودند و حتی بعضی مسئولان افتخار هم می کردند که مدافع آزادی بیان هستند و دسترسی کامل به اینترنت را آزاد می گذارند، در همان موقع نامه ای خطاب به آقای خاتمی نوشتم که بابا به مردم و جوان ها رحم کنید ...این نوع آزادی و برداشتن پروکسی در وهابیون عربستان هم وجود نداره و همان ها نیز پایگاههای مستهجن را فیلتر می کنند. خلاصه با پیگیری دفتر وی و شرکت مخابرات موضوع فیلتر سایت های مستهجن قانونی شد و الآن شما هم می دانید که زیان های اینترنت به حداقل رسید.
آیا اگر امثال بنده در آن زمان بجای نامه نگاری برای زدودن فساد ، غزل خداحافظی می خواندم در پیشگاه خدا پاسخی برای گفتن داشتم؟
قبول دارم که وبلاگ ها غالباً‏ چیزی برای روح ما ندارند ولی رضا جان! چه کسی باید معارف دینی و غذای روح را به اینترنت تزریق کند؟آیا بجز من و شما و امثال بلاگرهای دلسوز پارسی بلاگ کسی را سراغ دارید؟
پس بیایید و بجای خداحافظی - غزل خوش آمد گویی بخوانید و شما مبلغ دین خدا در این عرصه جهانی باشید.
مائیم و برائت از بدی یا الله    امید به لطف سرمدی یاالله   مارا زکرم ببخش با عشق حسین    روح شرف محمدی یاالله